Dat we kleuren daadwerkelijk kunnen zien en van elkaar kunnen onderscheiden is het gevolg van een wonderbaarlijke chemie tussen onze ogen en onze hersenen.
 

Staafjes en kegeltjes

Onze ogen vangen licht en kleuren op via de receptoren op het netvlies. Deze receptoren zijn kleine, lichtgevoelige cellen die we kunnen onderverdelen in staafjes en kegeltjes. Door de staafjes (zo’n 120 miljoen) kunnen we licht en donker onderscheiden, dankzij de kegeltjes (zo’n 7 miljoen) kunnen we dan weer kleur waarnemen. Die kegeltjes kunnen we vervolgens onderverdelen in 3 soorten die elk hun lichtgevoelig pigment hebben: rood, groen en blauw.

Kleur is een illusie

Wanneer de kegeltjes licht opvangen, zetten ze dit in een fractie van een seconde om in miljoenen elektrische signalen die via de oogzenuw naar de hersenen worden gebracht. In de primaire cortex achteraan de hersenen worden die zenuwimpulsen dan vervolgens geïnterpreteerd als een bepaalde kleur. Kortom, aangezien kleuren fysiek niet bestaan, “zien” we kleuren via onze hersenen.

Herkenning en interpretatie

Ben je kleurenblind? Dan betekent dit dat sommige type kegeltjes niet goed werken waardoor je hersenen bepaalde kleurschakeringen niet herkennen. Ook het absorberend vermogen van de kegeltjes heeft een invloed op het zien van kleuren: wanneer bijvoorbeeld de rode en groene kegeltjes het licht even sterk absorberen, zien we dat als de kleur geel. Krijgen de kegeltjes die gevoeliger zijn voor rood meer licht, dan interpreteren we datzelfde licht als de kleur oranje.